00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 |
00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 |
00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 |
00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 | 00 |
Poesia suicida resbalando
por el cristal empaņado
de sudor frio
amaneceres industriales
dispuestos en fila de
a uno.
Rosa, en el rocio de los
alfileres que describen
las cabezas llenas de trodos.
Salvaje, resbaladizo el olor
a moho se desliza repulsiva-
mente por el suelo,
danzando en pasivas curvas de
cieno impuro.
Hormigueo rampante de
plata enlatada.
Agitación